Zapraszam do archiwalnego artykułu o „szemranej” historii przedwojennej Warszawy.

Rozpoczęliśmy wczoraj wędrówkę po mało przeciętnemu obywatelowi znanej Warszawie – Warszawie występku, upadku i zbrodni.
Dziś z mrocznych, zadymionych „melin” przechodzimy do wykwintnych nieraz salonów kawiarnianych, w których gnieździ się również ten „świat podziemny” stolicy, bojący się spojrzeć w oczy przedstawicielom władz bezpieczeństwa.
„Niebieskie ptaki …”
Są one w każdem wielkim mieście.

W nieskazitelnych garniturach, wytwornym obuwiu , z piękną szpilką w krawacie i śnieżnie lśniącym kołnierzykiem. Krążą wśród ludzi z najlepszych sfer i wśród biedoty upatrując ofiary, która przez nieostrożność lub naiwność odda się im na żer.
Wielcy żeglarze po szerokich, choć mętnych wodach „kantu” wielkomiejskiego bywają w lokalach „pierwszej klasy”.

Eleganckie kawiarnie, luksusowe dancingi, najdroższe restauracje – oto teren, na którym snują swe sieci hochstaplerzy na wielką skalę.
Specjalnem powodzeniem u tych osobników cieszy się olbrzymia kawiarnia, położona w centralnym punkcie Nowego Światu.
Pewien oficer policji śledczej wyraził się kiedyś:
– Tutaj można codrugiego wsadzić na rok do kryminału, a nie będzie się czuł pokrzywdzony.
Niewiele jest w tym przesady.
Od czasu do czasu zdarza się, że do stolika podchodzi pan i szepce coś do ucha siedzącemu. Gość płaci i wychodzą razem. To agent wyłowił tu znanego i poszukiwanego przez policję hochstaplera.

Elegancko ubrany rudy mężczyzna z wyraźnie wschodnimi rysami twarzy siedzi przy stoliku i rozmawia żywo gestykulując.
Sprawia wrażenie człowieka obrabiającego poważne interesy. Cieszy się powszechnym szacunkiem. Gdy wchodzi do lokalu służba kłania się w pas.
– Szanowanie panu dyrektorowi!
Pan dyrektor ma gest. Płaci i wymaga.
To pan P…ski, oficjalnie pracownik branży ubezpieczeniowej. Faktycznie to szantażysta, oszust i zawodowy wydrwigrosz. Gotów jest wyrobić pożyczkę, zdyskontować weksle. Pieniędzy z tych tranzakcyj ofiara nigdy nie zobaczy.

Poniewczasie dowiaduje się naiwny, że został przez „kochanego pana Aleksandra” ordynarnie … nabity w butelkę.
Albo inny typ. Na skos przycięte baczki, włosy pokryte pomadą, świeżo odprasowane spodnie. Mina zabójcza, powodzenie u kobiet. Już w dwudziestym roku życia pan K. zapowiada się interesująco.
Ożeniony z nieco starszą od siebie panienką, szybko ją „puścił w kurs” strącając w bagno życia, na żer ulicy.
Potem miał szereg romansów. W pewnym przypadku omotał młodą panienkę z dobrego domu siecią intryg. Zmuszając do fałszerstwa weksli zamożnej matki i do nierządu.

Obiecującym młodzieńcem zainteresowały się władze zostawiając sobie na pamiątkę jego fotografię i odciski palców.
Nie gardził także „łaskawym chlebem” starszych pań. Korzystając z nawiązanych z niemi stosunków pisze czułe liściki, które kończą się zawsze – pieniędzy, pieniędzy, pieniędzy.
Oczywiście dla niewtajemniczonych jest co najmniej „dyrektorem naczelnym”.
Szczególnie często hochstaplerzy stwarzają sobie opinię wpływowych dziennikarzy i korzystając z tego, polują na naiwne ofiary. Dopiero po jakimś czasie dowiadują się „frajerzy”, że pan redaktor był zwykłym akwizytorem ogłoszeniowym i to usuniętym za sprzeniewierzenia.

Takich redaktorów jest mnóstwo. Kon-Konecki vel Konicz, vel Ferdynand Harry. Autentyczny baron Kelles-Krauz vel Smulski i wielu, wielu innych.
Kartoteki śledcze przepełnione są ich fotografiami i „literaturą” o owocnej pracy. Kryją się w nich nierzadko wielkie „talenty” skierowane na drogę oszustwa.
Są i tacy, którzy zajmują poważne stanowiska. Mając w ręku urzędową gotówkę, obracali nią na własne cele. Jakieś kupno … Sprzedaż … Majątek ziemski, parcele w Gdyni – dziś krociowej wartości.
Oczywiście w wielkiej kawiarni muszą się znaleźć i odpowiednio wytworni lichwiarze.
Pan M. niema zmartewienia, pieniędzy wbród. Jeździ coraz to innem autem. Któż może wiedzieć, że te auta to … zastawy! Pożycza chętnie, ale zna swoją wartość. Droży się, śrubuje procencik. Ma „dobre serce”.
– Zapłata? Ach, drobnostka. Jakoś to będzie, rata prolongata a conto.
Niech jednak klijent spróbuje być niepunktualny!
Wytworny lichwiarz wyciśnie z niego wszystkie soki. Zniszczy i zgubi!

W szeregach hochsztaplerów znajdują się i kobiety!! Coś pośredniego między prostytutką, rajfurką i szantażystką.
Pewna czarująca pani, która żyje z podnajmu mieszkania dla celów „towarzyskich”, lub inna, puszczająca w obieg dwie piękne córeczki. Sama zaś zostaje w stałym kontakcie z pewnym wytwornym domem schadzki.
Jakże głębokie jest wielkomiejskie bagno! Ileż hańby ludzkiej w niem się gnieździ.
Wśród niebieskich ptaków specjalne miejsce zajmują szulerzy, gładcy w obejściu. Nieskazitelnie ubrani, z minami lwów salonowych, pewni siebie. Uczciwi ludzie nie podają im ręki. Wszystkie kluby zabroniły im wstępu do swych likali.
Pan J… Pan S… Pan G… To asy!

Małe ptaszki gnieżdżą się w odpowiedni mniejszych lokalach. Znają ich dobrze sale bilardowe.
W Alei Jerozolimskiej są bilardy, których bywalcami są wyłącznie osobnicy ciemnego typu. Wzdłuż Marszałkowskiej jest szereg cukierni, gdzie uczciwy człowiek zabłądzi tylko przypadkiem. U zbiegu Żórawiej zbierają się drobni aferzyści. Kupują weksle, sprzedają za gotówkę. Urzędują tam także specjalni dostawcy weksli. Za 10 procent wartości, można tam nabyć weksle opiewające na dziesiątki tysięcy złotych. Weksle firmowe! Autentyczne! 
Dużo też jest weksli różnych „murowanych” firm – przeważnie nieistniejących, lub dawno zlikwidowanych.
Istnieją całe przedsiębiorstwa organizowane tylko w tym celu, by wystawić masę weksli, nabrać za nie towaru i rozwiać się! Takiem przedsiębiorstwem było głośne swego czasu „Warszawsko – Gdańskie Towarzystwo Handlowe”.
Skończyło swój żywot za kratami więzienia.

Na rogu Nowogrodzkiej jest inna cukiernia, gdzie zbierają się kombinatorzy wszelkich gatunków. Zawodowi gracze w bilard i domino. Przeważają jednak bookmacherzy.
Naiwniaczek, który przypadkowo znajdzie się tutaj i da namówić na grę, zostaje wkrótce ogołocony z gotówki, gdy chce się odegrać szybko znajduje usłużnego, który na gruby, nieraz 50 procent, pożyczy pieniądze.
Wiele, bardzo wiele odmian jest niebieskich ptaków! Od międzynarodowych hochsztaplerów, do podrzędnych drobnych kanciarzy.
Jutro zajrzymy do domów schadzek. Tych ropiejących wrzodów na ciele stolicy.

Źródło: Gazeta Codzienna Dzień Dobry – 1931 r.

Z okazji 10. rocznicy wycofania ikarusów z warszawskiej komunikacji, Klub Miłośników Komunikacji Miejskiej zaprasza na wystawę taboru i uruchamia specjalną linię turystyczną. Ze wszystkich atrakcji miłośnicy węgierskich autobusów będą mogli skorzystać już w najbliższą sobotę 18 listopada.

Autobusy marki Ikarus odegrały ważną rolę w historii stołecznej komunikacji miejskiej. Pierwsze sztuki modelu 620 pojawiły się na warszawskich ulicach już w 1960 roku. Były to niewielkie, dziewięciometrowe pojazdy z silnikiem z przodu. Wtedy jednak się nie przyjęły – po dostawach popularnych jelczy, tzw. „ogórków”, węgierskie wozy zostały przekazane innym miastom.

W latach 70. Polska Rzeczpospolita Ludowa kupiła licencję na produkcję francuskich autobusów Berliet. Autobusy były nowoczesne, ładne, ale zbyt ciasne i za delikatne na warszawskie warunki. Konieczne było znalezienie konstrukcji wytrzymałej, ale też pojemnej. Władze stanęły przed trudnym wyborem pomiędzy zachodnioniemieckim MAN-em a węgierskim ikarusem. Jako że PRL była członkiem RWPG (Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej – organizacji gospodarczej ówczesnych państw „demokracji ludowej” pod przewodnictwem Związku Radzieckiego), wybór padł na ten drugi pojazd.

Podróże z atrakcjami

Węgierskie przegubowce pojawiły się w Warszawie w zimę stulecia, a dokładnie w grudniu 1978 roku. Pierwsze zostały skierowane na linię 192, łączącą Dworzec Południowy (obecnie Metro Wilanowska) z Ursynowem. Wraz z kolejnymi dostawami, od 1987 roku, ikarusy stały się jedyną marką autobusów eksploatowanych przez Miejskie Zakłady Komunikacyjne. Dodatkowo w latach 90. pojawiło się kilka nowszych modeli, w tym cztery wozy niskopodłogowe.

Wielu pasażerów wspomina dźwięki wyjącego mostu napędowego, sygnału ostrzegawczego, trzaskających drzwi, a nawet szyb wpadających w drgania na jałowym biegu. Ich nieszczelne „harmonie”, łączące dwie części pojazdu, nieraz zapewniały podczas deszczu prysznic osobom stojącym w przegubie. Latem pasażer przyklejał się do nagrzanych siedzeń pokrytych skajem (tworzywem sztucznym), ale jednocześnie schładzało go powietrze wpadające przez charakterystyczne duże okna. Pomimo wielu wad, Ikarus był jedynym i zarazem najlepszym autobusem, jaki można było kupić 45 lat temu w PRL-owskiej rzeczywistości. Łączył prostotę konstrukcji z wytrzymałością ciężarówki i dużą pojemnością pasażerską, zapewniając całkiem przyzwoity komfort podczas podróży. Jednocześnie był tani w użytkowaniu.

Przez 35 lat eksploatacji autobusy te woziły pasażerów po Warszawie w różnych malowaniach, z różnym wyposażeniem, a od początku transformacji gospodarczej również z reklamami na burtach. Stały się nieodłącznym elementem każdego ujęcia tętniącego życiem miasta. Przez warszawskie zajezdnie przewinęło się niemal 3,5 tys. tych wozów. A przez pewien czas, w latach 1993-97, były również montowane w zajezdni przy ulicy Stalowej.

Zasłużona emerytura

Ostatecznie na emeryturę ikarusy zjechały 29 listopada 2013 roku, by – miesiąc później – jeszcze raz przewieźć tłumy warszawiaków na linii specjalnej w Sylwestra. Od tamtej pory na warszawskich liniach kursują wyłącznie autobusy z niską podłogą, a przez ostatnie lata stale przybywa pojazdów nisko- oraz zeroemisyjnych: hybrydowych, na gaz i elektrycznych. Kilkanaście ikarusów zostało zachowanych w kolekcjach Klubu Miłośników Komunikacji Miejskiej, Miejskich Zakładów Autobusowych oraz innych sympatyków marki. Pojawiają się na ulicach okazjonalnie oraz w ramach Warszawskich Linii Turystycznych.

Obecnie, wraz z wymianą taboru na nowy, ikarusy znikają też z innych miast. W Polsce na co dzień już nie jeżdżą, a nawet na Węgrzech stopniowo znikają ostatnie sztuki. Przy odrobinie szczęścia można je jeszcze spotkać np. w Jawarynie lub – jako trolejbusy – w Budapeszcie i Szegedynie.

Wystawa i specjalna linia

Z okazji 10. rocznicy pożegnania z ikarusami, Klub Miłośników Komunikacji Miejskiej zaprasza na wystawę autobusów zachowanych w Warszawie. Pojawią się również pojazdy z innych miast, m.in. Wrocławia, Lublina i Krakowa. Będzie można je oglądać w sobotę, 18 listopada, w godz. 10.00-13.00 na terenie Miejskich Zakładów Autobusowych przy ulicy Włościańskiej 52 (wejście od ul. Kłodawskiej).

Na miejsce można dojechać Warszawskim Transportem Publicznym (okolice Metra Marymont). Z kolei samochody można pozostawić na sąsiednim parkingu P+R.

Dla spragnionych wrażeń uruchomiona będzie ( w godz. 12:00-18:00) specjalna bezpłatna, ikarusowa linia 410, łącząca pętle przy stacjach metra Marymont i Trocka. Obsługujące ją ikarusy „zahaczą” – po drodze – m.in. o Wisłostradę, Stare Miasto i Trasę W-Z.

Trasa linii 410: METRO MARYMONT – ks. J. Popiełuszki – Z. Krasińskiego – pl. T. W. Wilsona – Z. Krasińskiego – Wybrzeże Gdyńskie – R. Krajewskiego – Zakroczymska – Konwiktorska – Bonifraterska (powrót: Międzyparkowa – Szymanowska – Zakroczymska – Wenedów) – Miodowa – Krakowskie Przedmieście – pl. marsz. J. Piłsudskiego (powrót: pl. Bankowy – Senatorska) – Trasa W-Z – most Śląsko-Dąbrowski – dw. Wileński – Wileńska – Inżynierska – 11 listopada (powrót: Ratuszowa) – rondo Żaba – św. Wincentego – Kołowa – M. Ossowskiego – Handlowa – Unicka – Trocka – METRO TROCKA.

Organizatorem wydarzenia jest Klub Miłośników Komunikacji Miejskiej w Warszawie we współpracy z Zarządem Transportu Miejskiego i Miejskimi Zakładami Autobusowymi.

Źródło: Urząd m. st. Warszawy

Lubię wertować przedwojenne wydania warszawskich gazet codziennych. To skarbnice kapitalnych informacji „z pierwszej ręki”, pełne zapomnianych faktów zapisanych cudownym językiem. Zebrało się kilka tematów, które do tej pory nie znalazły konkretnego wyjaśnienia. Historie bardzo ciekawe, lecz ogólnikowe. Porwane i niepełne, wpisujące się w powiedzenie „niby coś wiem, ale nie do końca”.

Jedną z niewyjaśnionych zagadek stanowiło umiejscowienie gastronomicznej oazy smaków wszelakich, lub jak kto woli pospolitej knajpy, figurującej pod nazwą „Pod Kogutem”. 

Przez lata zbierałem okruchy wspomnień, opowieści wiekowych mieszkańców. Często dość zaskakujących i sprzecznych ze sobą. Jednak przekazy lokowały ów „gastronom” po parzystej stronie ulicy Wolskiej. Z czasem wbiło się to w głowę tak skutecznie, że „nieparzystej” części ulicy nie braliśmy pod uwagę.
Poszukiwania dotyczyły początkowego odcinka królowej Wolskich ulic. Wolskiej biegnącej od Rogatek przy Okopowej (tu było wejście na największe targowisko przedwojennej Warszawy), do narożnika z ulicą Karolkową (Fabryka Wyrobów Platerowanych i Brązowych Braci Henneberg).

W sumie to dość krótki odcinek, ale za długi by osiągnąć jakąkolwiek precyzję. Czyli lipa na resorach.

Dlaczego akurat ten fragment ulicy?
Wspomniany w piosence Tata Tasiemka (Łukasz Siemiątkowski) mieszkał w kamienicy o adresie Okopowa 30 (róg Wolność 21), a miejscem jego przestępczej działalności było targowisko na Kercelaku.
W tekście piosenki „Rum Helka” padają słowa:

„Na Wolskiej pod Kogutem, tam była zabawa, tańczyła Helka klawa, wybrany świata cud …”

Wychodzi na to, że wspomniany lokal musiał działać  w pobliżu szlaków Tasiemki i jego „wesołej kompanii”.
Kilka dni temu Michał Pałgan, wspólnik w poszukiwaniach, odnalazł konkretny artykuł prasowy. Tekst cudownie osadzony w „kreminalnych klimatach” dawnej Warszawy.
I tu ogromna niespodzianka!
Unikatowe opisy lokalu u Grubego Joska na Gnojnej (później Rynkowej) oraz poszukiwanej od lat siedziby „Pod Kogutem”.

Proszę zwrócić uwagę na podany w artykule adres – ulica Krochmalna!!!
To jednak dało punkt wyjścia do zestawienia pewnych faktów.

Oto fragment artykułu z lat trzydziestych:

„Nieraz policja szukając przestępcy zagląda do „Grubego Joska” i wyławia stamtąd kogo potrzeba. Niespodzianie, gdy raczy się wódką i bawi wesoło w towarzystwie ulicznych dziewcząt, spada mu na kark ręka, która go już nie wypuści. Policja!
Jeszcze jednak większe wrażenie wywołuje to słowo w innych lokalach, gdzie na dźwięk tego okrzyku powstaje popłoch. Wszystko rzuca się do ucieczki. W panice biegną zebrani do drzwi i okien, wpadając prosto na oczekujących policjantów.
Tą knajpą jest lokal Szmulka na Krochmalnej. Tam dopiero zbiera się właściwy element przestępczy. Wiecznie w zatargu z prawem, w ucieczce przed policją. Ludzie, którzy mają bogate życiorysy w kartotekach Urzędu Śledczego. Stali mieszkańcy kryminału.
Tu „Pod Kogutem” opracowują się plany nowych wypraw. Odbywają się posiedzenia „din-tojry” złodziejskiego sądu, którego wyroki często zapisują się krwawemi literami w kronikach policyjnych i księgach Pogotowia Ratunkowego.
Bywają tam asy świata przestępczego. Międzynarodowy doliniarz Sender Gutnicki, i kasiarze – Szpicbródka i Mieczysław Dobiecki.
Do stałych bywalców należał zabity kasiarz Dusznikiewicz. Bywał główny sprawca sławnego mordu na Foksal – Hipek Wariat i jego wspólnik, skazany na bezterminowe ciężkie więzienie krwawy zbir Staśkiewicz.
Czasem zajrzy ktoś ze świata „politycznego” drobny komunista, trzymający w zanadrzu czerwoną płachtę z antypaństwowym napisem, przygotowaną do zawieszenia na drutach tramwajowych”.

No i zaczęło się emocjonalne śledztwo!
Na zdjęciach lotniczych i planach miejskich widać ten szczególny rejon. Na gęsto zabudowany teren pomiędzy ulicami Wolską i Krochmalną.

Z różnych względów kilka posesji odpadło w tak zwanych „przedbiegach”. Pozostały dwa miejsca, dość dobrze wpisujące się w specyfikę i charakter działalności knajpy „Pod Kogutem”.
Ze względu na pozycje w przestępczym rankingu gości, lokal musiał być położony „na uboczu” i mieć wygodne „drogi ewakuacyjne”. Sprawdzone i bezpieczne trasy umożliwiające szybką ucieczkę przed policyjną obławą.

Obstawiliśmy dwa adresy:
– Wolska 9 (nr hipoteczny 3074), z drugiej strony Krochmalna 86
– Wolska 11 (nr hipoteczny 3075), przechodząca do posesji Krochmalna 88
Wcześniej nie rozpatrywaliśmy takiej ewentualności, jednak artykuł skutecznie zawęził poszukiwania.

Ostatnią rzeczą do wyjaśnienia jest nazwisko właściciela „Pod Kogutem”– niejakiego Szmulka.
Może to ostatecznie powiąże zebrane informacje.
Na chwilę obecną, ze względu na „dogodną” topografię terenu, obstawiamy posesje przy Wolskiej 9/Krochmalnej 86.

Tak czy siak, po tylu latach Michał dotarł do rozwiązania zagadki!

Ostatecznie runęła w pył opcja z parzystą stroną ulicy. Na placu boju pozostała Wolska historia wpisana w „dwa numery” strony nieparzystej.
A to już jakiś konkret!

Janusz Dziano

Jakiś czas temu prezentowałem cykl felietonów pod wspólnym tytułem „Ze słownika Warszawskiego Rodaka”. Dziś proponuję kolejną podróż przez historię kochanego miasta. Tym razem będą to artykuły z warszawskiej prasy przedwojennej. Ciekawe relacje opisujące przestępczość, jej skalę i różnorodność złodziejskich profesji. „Tajemnice Warszawy” – Serdecznie zapraszam w klimaty lat trzydziestych XX wieku.

W wędrówce po „podziemnej” Warszawie zajrzymy dziś do „melin” złodziejskich. Nazwa ta znana jest wszystkim, mało kto jednak wie co pod nią się kryje naprawdę.

„Meliną” nazywa się w gwarze złodziejskiej lokal, gdzie przestępca znajduje w chwilach „wolnych” od więzienia przytułek, wypoczynek i schronienie.
Tam urządza libacje, dokonuje podziału łupów.
Nie ma gatunku przestępców, którzy melin nie mieli. Kasiarze i doliniarze, lipkarze, klawisznicy, szpryngowcy i pajęczarze. Wszyscy muszą mieć tego rodzaju lokale. Jest to koniecznością ich zawodu.

W większości wypadków „meliny” są to mieszkania żon, przyjaciółek i kochanek przestępców. Kochanka przestępcy raczej sama narazi się władzom niżby miała zdradzić zaufanie oblubieńca.

Myliłby się, ktoby sądził, że meliny mieszczą się gdzieś hen, na peryferiach miasta. Oczywiście są i tam, Śródmieście jednak również jest obficie zaopatrzone w lokale prywatne, gdzie się gnieżdżą przestępcy.

Meliny takie są rzecz prosta dobrze znane policji. Przynajmniej w większości. Gdy zostaje popełnione przestępstwo, rutynowany wywiadowca wie z góry gdzie szukać sprawców.

Rewizja w jednej czy drugiej melinie daje, prawie zawsze, dodatnie wyniki. Są całe dziedzińce i całe domy zamieszkałe przez osobników pozostających w kolizji z prawem.

Dom zamieszkały wyłącznie przez światek przestępczy nazywa się „Pekin”.
Mieszkają tam włamywacze, bandyci i złodzieje, sutenerzy i prostytutki.

Zdawałoby się, że uczciwy człowiek gdy wejdzie do takiej kamienicy, zostanie ogołocony doszczętnie i wyjdzie na ulicę nago i boso.

Tymczasem jest wprost przeciwnie. W „Pekinie” nie ukradną nic nikomu. A już gdy zdarzy się, że w domu takim zamieszka człowiek z poza świata przestępczego, to mieszkanie jego jest tak bezpieczne, jakby było pod ochroną policji. W świecie złodziejskim obowiązuje bowiem bardzo surowa etyka zawodowa.

Gdyby zdarzyła się kradzież w domu, gdzie mieszka złodziej, byłby on narażony na mnóstwo przykrości, aresztowanie i rewizję. Mogłyby się przytem ujawnić rzeczy pochodzące z innej niewykrytej kradzieży. I „wsypa” gotowa. Dlatego też kradzieże takie zdarzają się niezmiernie rzadko.

Sławnym kiedyś był Pekin przy ulicy Złotej.
Dziś jest on niemal przeżytkiem. Mieszkańców tego domu przetrzebiono, a z dawnej sławy i mieszkańców niewiele pozostało. Są zato inne.

Ulica Krochmalna, jak długa i szeroka zamieszkała jest przez światek przestępczy. Tam też, w tej dzielnicy złodziejskiej mieści się nowy „Pekin”.
Jest to olbrzymi dom zaopatrzony podwójnym numerem 11 i 13.
Prawie równie obficie zaopatrzona w przestępców jest kamienica Nr. 9.

Nie ma zresztą wzdłuż całej ulicy Krochmalnej, chyba ani jednego domu, w którym by nie mieszkali regularni przestępcy.

Od czasu do czasu policja składa wizyty lokatorom tych domów i wyławia stamtąd kogo jej potrzeba. Na Krochmalnej jest także melina Marty Ozdowskiej.
W świecie przestępczym istnieją całe rodziny z dziada pradziada trudniące się kradzieżą czy rozbojem. Do takiej rodziny należy wspomniana Marta Ozdowska.
Ojciec jej był groźnym bandytą, mąż zaś również wielokrotnie za bandytyzm karany odsiaduje wyrok czterech lat więzienia za rozbój.

Ona sama, znana pod popularnym pseudonimem „Czarna Mańka”, jest kobietą wybitnej urody. Wspólnie z matką swą karana była za puszczanie w obieg fałszywych banknotów.

W lecie tego roku „Czarna Mańka” była hersztem bandy rabusiów letniskowych.
Przy ulicy Ordynackiej, w samem sercu Warszawy mieści się melina Dusznikiewiczowej. Jest ona wdową po słynnym kasiarzu, a przed niedawnym czasem ujęto w tej melinie jej obecnego kochanka – dawno przez policję poszukiwanego kasiarza.

Podobna melina jest u znanego złodzieja Niewiadomskiego przy ulicy Tatrzańskiej. Na ulicy Dobrej jest locum Renaty Kożuchowskiej, kochanki innego znanego złodzieja Edwarda Gawrychowskiego. 

Specjalne miejsce w kronikach przestępczych zajmuje melina przy ulicy Ostrowskiej 13 i jej właściciel Rubin Stuł.|
Jest on królem doliniarzy warszawskich.

Ma dziś lat 77.
W swojej „karjerze” ma tak niezwykłe wyczyny, że świat przestępczy ochrzcił go mianem „Złota Rączka”. Obecnie Rubin Stuł sam na robotę już prawie nie chodzi. Starość nie radość. Ręce nie są już tak chwytliwe, nogi mają mięśnie zwiotczałe, Ucieczka nastręcza duże trudności, dlatego też gdy się jeszcze wybierze, prawie zawsze wpada.

Mieszkał przy ulicy Niskiej, a w melinie na Ostrowskiej prowadził szkołę doliniarzy.
Głównym sprzętem takiej szkoły jest manekin obwieszony dzwoneczkami. Młodzi adepci sztuki doliniarskiej uczą się na tym manekinie kradzieży kieszonkowych.
Sztuka polega na wyciągnięciu z kieszeni przedmiotu tak, by żaden dzwoneczek nie zadzwonił. Jeśli zadzwoni – „wsypa”.

Szkoły złodziejskie nie są zresztą rzadkością. Szkoła włamywaczy mieściła się na Tamce w mieszkaniu Stanisławy Nawrockiej, znanej pod przezwiskiem „Katorzanowa”, gdyż mąż jej za czasów zaborczych skazany był na długoletnią katorgę.

„Profesorami” w tej szkole byli znani włamywacze Józef Reszke i Hieronim Stryjewski, przyczem stosowane tam były najnowsze metody oraz wykłady teoretyczne i praktyczne zajęcia w postaci próbnych wypraw.
Wkrótce jednak dzięki niefortunnemu występowi jednego z uczniów, szkoła została zamknięta.

Zachowałem oryginalną pisownię artykułu z gazety codziennej „Dzień Dobry”